Zmarł Jan Malinowski, czołowy polski żużlowiec z lat 50. i 60. oraz późniejszy selekcjoner reprezentacji Polski. Malinowski wraz ze swoimi klubami czterokrotnie zdobywał tytuł Drużynowego Mistrza Polski, a indywidualnie triumfował w Łańcuchu Herbowym Miasta Ostrowa Wielkopolskiego (1966). Miał 87 lat.

Malinowski przyszedł na świat 24 kwietnia 1931 r. w Grudziądzu. Swoje pierwsze żużlowe kroki jako 19-latek stawiał w swoim rodzinnym mieście, gdzie bronił barw tamtejszej Unii. Rok później jednak przeszedł do imienniczki z Leszna, pomagając swoim kolegom w triumfie w rozgrywkach DMP. Rok później jednak odszedł do Gwardii Bydgoszcz (późniejszej Polonii), której barw bronił do 1957 r. Zdobył z bydgoską drużyną złoto w rozgrywkach ligowych w 1955 r. Ostatnim przystankiem żużlowej kariery Malinowskiego była Stal Rzeszów, której barw bronił do końca kariery (1968). Z Malinowskim w składzie Stal zdobyła swoje jedyne tytuły mistrzowskie (1960, 1961).

Innymi znacznymi sukcesami są m.in. srebrny medal w Indywidualnych Mistrzostwach Polski w 1959 r.; II miejsce w Kryterium Asów (1951) czy drugie miejsce w Memoriale Alfreda Smoczyka (1961). Był również dwukrotnym finalistą rozgrywek o Złoty Kask (1961, 1964).

W 1960 r. reprezentował Polskę podczas finału Drużynowych Mistrzostw Świata zajmując wraz z kolegami czwarte miejsce. Kilkukrotnie wystąpił w eliminacjach indywidualnych mistrzostw świata, największy sukces odnosząc w 1960 r., kwalifikując się do finału europejskiego we Wrocławiu, w którym zajął XII miejsce.

Po zakończeniu sportowej kariery pracował jako szkoleniowiec, m.in. w Polonii Bydgoszcz. Przez kilka lat pełnił również funkcję trenera kadry narodowej. Zięciem Malinowskiego był nieżyjący już były znakomity polski żużlowiec, Bolesław Proch.