Z numerem dziesięć w 60. Memoriale Alfreda Smoczyka wystartuje zawodnik, który jest gwarantem emocji. Żużlowiec o stalowych nerwach. Wojownik nie tylko z nazwy - Damian Baliński. Ulubieniec leszczyńskiej publiczności, były kapitan Unii Leszno oraz triumfator zmagań memoriałowych z 2005 roku.

Damian Baliński urodził się 5 sierpnia 1977 roku. Licencję żużlową zdał w 1994 roku. W rozgrywkach ligowych startuje od 1995 roku. Całą swoją karierę wierny jest swojej macierzystej drużynie - Unii Leszno. Największy sukces w barwach leszczyńskich "byków" osiągnął w 2007 roku, kiedy to Unia zdobyła złoto w DMP. Kiedy zaczynał karierę startował w rozgrywkach II ligi (dzisiejsza I liga), a było to w latach 1995-1996. Od 1997 roku nieprzerwanie zdobywa punkty w Ekstralidze.

"Bally" startował także w różnego rodzaju rozgrywkach indywidualnych. 2 razy był uczestnikiem finałów indywidualnych mistrzostw świata juniorów. W 1996 roku w niemieckim Olching, gdzie Piotr Protasiewicz zdobył wówczas IMŚJ Damian startował jako zawodnik rezerwowy i nie dane mu było w tym dniu zapoznać się z niemieckim owalem. Bardziej udany występ Baliński zaliczył 2 lata później, gdzie na torze w Pile zajął 8 pozycję z 7 punktami (2,3,1,d,1).

W 2004 roku starał się także o wejście do zmagań o najlepszego championa globu. Dotarł wówczas bardzo wysoko. W rundzie kwalifikacyjnej w Zielonej Górze zajął 8 miejsce. Przebrnął także pófłfinał w belgijskim Heusden-Zolder skąd droga wiodła tylko do finału w Vojens. "Bally" rundę zasadniczą przeszedł bez żadnego problemu. Zdobył 10 punktów zajmując 4 pozycję. W półfinale jego rywalami byli : Tomasz Chrzanowski, Hans Andersen oraz Steffan Andersson. Damian wygrał start i przez dłuższy czas prowadził. Wydawało się, że jest już finale. Niestety motocykl Damiana nie dotrwał do końca wyścigu, "Bally" zanotował defekt co automatycznie przekreśliło jego szanse na starty w Grand Prix w 2005 roku.

7 razy startował w finale Indywidualnych Mistrzostw Polski. W rozgrywkach tych zadebiutował w 1997 roku zajmując na torze w Częstochowie dziewiąte miejsce z dorobkiem 8 punktów(2,1,2,2,1). Rok później powtórzył lokatę z Częstochowy lecz już nie na stadionie Włókniarza tylko na torze w Bydgoszczy. W 1999 roku ponownie finał IMP zawitał do Bydgoszczy. Nie zabrakło tam oczywiście Damiana Balińskiego. "Balon" zajął wysoką piątą pozycję. Najlepszy wynik to brązowy medal w 2007 roku. Damian przegrał bieg dodatkowy o srebro z Tomaszem Gollobem.

Cztery występy zaliczył w finale młodzieżowych indywidualnych mistrzostw kraju. Najlepiej spisał się w roku 1996 gdzie zajął 3 lokatę tuż za Bajerskim i Dobruckim. W pozostałych finałach MIMP zajmował następujące lokaty : 12 w 1995 roku w Rzeszowie, 6 w 1997 roku w Częstochowie, 5 w 1998 roku w Grudziądzu. Dobre występy Damian zaliczał w rozgrywkach parowych zarówno w klasie młodzieżowej jak i seniorskiej. W młodzieżowych mistrzostwach Polski par klubowych startował 3 razy. W 1995 roku w Pile zajął 4 miejsce, w 1996 w Lesznie oraz 1997 w Rzeszowie wywalczył tytuł mistrzowski startując między innymi z Adamem Skórnickim czy Andrzejem Szymańskim. W klasie seniorskiej startował 3 razy. W 1996 roku w Gnieźnie zajął 5 miejsce, w 1999 roku wraz Adamem Skórnicki oraz Romanem Jankowski sięgnął po srebro. W 2003 roku ponownie w Lesznie odbył się finał MPPK gdzie leszczynianie w składzie: Dobrucki, Kasprzak, Baliński zdobyli złoto tych rozgrywek. Oznaczało to zdobycie drugiego w karierze medalu MPPK.

W 1997 roku wystąpił w finale MDMP w Grudziądzu gdzie dorzucił do swojej kolekcji kolejny medal, tym razem ponownie brązowy. Był także uczestnikiem finałów złotego, srebrnego oraz brązowego kasku. Zdobył w jednej z tych imprez 1 miejsce. A było to w roku 1996 kiedy "Bally" zwyciężył w finale BK w Bydgoszczy po dodatkowym biegu z Marcinem Ryczkiem. Blisko medalu był w rozgrywkach srebrnego kasku gdzie 1998 na "swoim" torze w Lesznie uplasował się na 4 pozycji ustępując jedynie Okoniewskiemu, Cegielskiemu oraz Jabłońskiemu. W tym sezonie Damian Baliński reprezentuje barwy 3 zespołów.

Przełomowym dla Damiana rokiem był na pewno 2005. "Bali" z każdym kolejnym pojedynkiem prezentował coraz lepszą formę. Zajął 2 miejsce w prestiżowym finale Złotego Kasku w Częstochowie, w finale IME uplasował się na 5 pozycji oraz wygrał 2 turnieje: o Puchar Prezydenta Miasta Ostrów oraz 55. Memoriał Alfreda Smoczyka.

W sezonie 2006 kolejny rok startów w ekipie leszczyńskich "Byków" i "Piratów" ze szwedzkiej Motali. Oprócz świetnych występów w lidze Damian zajął 3 miejsce w silnie obsadzonym 56. Memoriale "Wielkiego Freda". Do ważniejszych sukcesów z tego roku można z pewnością zaliczyć zwycięstwa w turniejach: "Mistrz Świata Jerzy Szczakiel zaprasza" w Opolu, o "Puchar HN Nowak GmbH" w Gdańsku czy X Memoriał Rifa Saitgariejewa.

Sezon 2007 to najlepszy rok w karierze Damiana. Złoto w Drużynowym Pucharze Świata i oraz złoty medal Drużynowych Mistrzostwa Świata. To największe sukcesy Damiana Balińskiego. Do największych osiągnięć w kolejnym sezonie, zaliczyć należy zwycięstwo w Złotym Kasku. Warto zauważyć, iż zawodnik był bardzo trzech kolejnych triumfów w Memoriale Smoczyka. Baliński wygrał 55. turniej, a w 56. i 57. był najlepszym zawodnikiem po rundzie zasadniczej. W obu turniejach odbywał się jednak dodatkowo finał, w którym Damianowi brakowało szczęścia.

Damian Baliński do batalii roku 2009 przygotowywał się równie solidnie, co każdego roku. Całe środowisko żużlowe, jak i dziennikarze, już na długo przed oficjalnym startem rozgrywek przywiesili na szyjach Unistów złote medale Drużynowych Mistrzostw Polski. Żużlowcy wielokrotnie uspokajali, że najpierw ligę trzeba wygrać, potem odbierać będziemy gratulację i medale za wynik. Fani Unii Leszno pokładali wielkie nadzieje w Damiania, że będzie on prawdziwym przywódcą zespołu, który dwa lata wcześniej w kapitalnym i niespotykanym dotąd tylu wygrał mistrzowską koronę, wygrywając wszystkie sześć spotkań finałowych. Niestety rzeczywistość brutalnie zweryfikowała wszelkie założenia. Damian był cieniem samego siebie. Widać było, że walczyć nie tyle z przeciwnikami ,co z problemami, które przytłoczyły go na tyle, że nie mógł się ich pozbyć choćby na kilka chwil w meczu ligowym. To był jeden z najsłabszych, jeśli nie najsłabszy sezon w wykonaniu byłego kapitana biało-niebieskich w historii, który zgodnie z zapowiedziami samego zawodnik, ma się już nigdy nie powtórzyć.

Autor: Daniel Nowak